Foto : Joke van Ans Photography
Tekst : Annick van Letters & Pixels

Er was eens …
een familievriend

Sofie woonde nog thuis bij haar mama en stiefpapa Koenraad toen die laatste op een ochtend vertelde dat er die dag een familievriend op bezoek kwam.

“Er kwamen natuurlijk wel vaker mensen langs, maar ik herinner me nog dat ik me heel nerveus voelde over Juuls bezoek.” vertelt Sofie. “Ik begon allerlei gekke dingen te doen zoals me maquilleren. Ik had echt kriebels in mijn buik. Het was alsof ik verliefd was nog voordat ik hem had ontmoet.”
Toen Juul aankwam, durfde ze bijna niet naar beneden te gaan. “Ik was bang dat hij zou merken hoe nerveus ik was.”
Hun ontmoeting ging gepaard met een innige omhelzing. “Er daalde een diepe rust in in mezelf, mijn adem werd één met zijn adem, het was puur thuiskomen en er heerste instant vertrouwen.” vertelt ze.

Dat vertrouwen bleek zo groot dat Sofie hem toen zelfs enkele gedichten uit haar dagboek liet lezen. “Ik wist dat ik daarmee het diepste van mijn ziel in Juuls handen legde, maar ik voelde op een of andere manier dat het helemaal oké was om dit met hem te delen.”
“Op dat moment zag ik haar mama ook heel verbaasd kijken, want een dagboek is natuurlijk iets heel persoonlijks”, zegt Juul.

Voor hem was het niet direct liefde op het eerste gezicht, maar eerder een diep gevoel van vertrouwdheid. “Sofie heeft een ongelooflijke natuurlijkheid over haar, een zachtheid. Dat was voor mij toch een stukje thuiskomen.”

Leeftijdsverschil

Wat later ging Sofie samen met haar zus, Koenraad en Juul naar een mars van een vredesbeweging in Brussel.
Juul: “Ik herinner me nog dat ik opeens haar hand vastnam toen we in de auto zaten. Het was alsof twee zielen heel hard naar elkaar toegetrokken werden.”

Maar iets in Juul deed hem twijfelen. Want er was natuurlijk dat leeftijdsverschil van 33 jaar.
“Ik merkte dat die connectie er vanuit mijn hart, vanuit mijn ziel onmiddellijk was,” vertelt Juul, “maar ik zat in met het leeftijdsverschil en Sofie was toen ook nog maar 17 … Ik dacht dat ik doorheen mijn leven al door heel wat conditioneringen was gegaan, maar blijkbaar zat er nog een stukje in mij dat twijfelde of ik dit wel kon maken”, geeft hij toe. “Dat innerlijke proces heeft uiteindelijk toch wel anderhalf jaar geduurd.”

Enkele maanden later had Juul de gelegenheid om een seminarie van Matt Kahn (The Love Revolution) in Californië bij te wonen.
“Op een gegeven moment belde Koenraad me om te vragen of Sofie mee mocht, omdat ze al zo lang droomde van een reis naar Amerika.”
“Zijn vraag overviel me, maar ‘s avonds kreeg ik een overtuigende ja door tijdens een meditatie”.
Dus werd er samen met Sofies school een heel plan opgesteld om die reis te kunnen kaderen binnen haar laatste jaar humaniora.

Ze vertrokken als vrienden en kwamen terug als koppel.
“Ik voelde waar Juul mee worstelde maar dat speelde niet bij mij. Het was voor mij vooral een goede oefening om te blijven staan in die liefde, die openheid en het commitment van mijn gevoel. Dat was heel sterk aanwezig want toen ik terug was van Amerika heb ik direct alles wat er gebeurd was aan mijn mama verteld”, deelt Sofie. “Dat was even moeilijk voor haar, want ik was nog jong, maar ze zag wat het met mij deed en stond er volledig achter.”

Ook Koenraad heeft geen problemen met hun relatie.
“Mijn stiefpapa had enkele jaren daarvoor een bijna-doodervaring waarin hij me gezien had met een oudere man”, vertelt Sofie. “En hij had me toen al gevraagd of ik zou kunnen houden van een oudere man. Ik was op dat moment 16 jaar, vond dat heel bizar en antwoordde hem dat ik dat niet zag zitten. Waarop hij zei: ‘Dus jij legt een beperking op je liefde?’. Die stelling kwam toen heel hard binnen en heeft me nog een hele tijd beziggehouden. Hij wist het dus al lang voor mij …”

Rubens

Wat zorgde er dan voor dat Juul toegaf aan zijn liefde voor Sofie.
“Ik had gevraagd aan het universum wat ik moest doen”, zegt hij. “Het eerste signaal kwam toen ik op de radio een verhaal over de schilder Rubens hoorde. Daarin werd verteld dat er tussen hem en zijn muze een groot leeftijdsverschil was maar dat zij daar heel open mee omgingen. Even later was ik bij vrienden en zag daar een prachtig schilderij hangen van een mooie, bijzondere vrouw. Het bleek de muze van Rubens te zijn. Toen wist ik dat we ervoor moesten gaan.”

Enkele maanden later vertelde Sofie dat ze zwanger was. Dat moest Juul toch even verwerken.
“Maar tijdens een wandeling was het alsof een stem in mij zei ‘Dit is een geschenk, neem dit aan’, wat me deed besluiten om volop voor deze zwangerschap te gaan.”

“Onze zoon Adam is geboren in het bos met een vroedvrouw, kaarslicht en muziek.” glundert Sofie. “Het was magisch.”

“Op de dag van vandaag durf ik voluit zeggen dat dit God was die ons hierin heeft begeleid.
We werden en worden gegidst door iets Goddelijks om samen met ons gezin iets moois neer te zetten”, vult Juul aan die er zich van bewust is dat er voor veel mensen een bepaalde lading zit op het woord ‘God’. “Sommige mensen hebben het over het universum of de bron. Dat is voor mij allemaal hetzelfde. Wij hanteren het woord waar wij ons het best bij voelen.”

Dankbaarheid, vertrouwen en overvloed

Financieel hadden ze het niet breed. Juul had twee vereffeningen van zijn bedrijven achter de rug en Sofie bleef thuis om dicht bij hun zoon te kunnen zijn. De maanden volgden elkaar snel op maar er was altijd net genoeg om van rond te komen.
“Ik was toen al heel erg bezig met dankbaarheid en overvloed. En we vertrouwden erop dat het goed zou komen waardoor telkens de juiste dingen op ons pad kwamen. Je moet gewoon in dat vertrouwen durven gaan”, zegt Juul.

Dat dit voor de meeste mensen niet evident is, beseft hij maar al te goed. “Maar ik hoop echt dat ons verhaal moed schenkt aan anderen om ook te durven vertrouwen.”

“Wat Sofie en ik hebben, toont hoe wij als zielen werden gestuurd voorbij onze persoonlijkheden (ego). Wij moesten dus gewoon onze persoonlijkheid ten dienste stellen van de Goddelijke kern in onszelf”, gaat Juul verder. “Als het geloof in onszelf diep is verankerd, dan wordt geluk een natuurlijke staat van zijn en is overvloed altijd aanwezig.

Veiligheid

Het lijkt misschien dat alles vanzelf gaat tussen Sofie en Juul, maar dat is niet zo.
“We hebben soms wel meningsverschillen, maar echt ruzie maken doen we niet”, zegt Sofie. “We kunnen beiden in ons gevoel blijven staan met een heel grote openheid voor de ander. Ook voor onze zoon is het mooi om te zien dat twee mensen op een zachte manier hun meningen kunnen uiten.”
Juul beaamt: “Dat is de kracht van geweldloos communiceren. We hebben een grote veiligheid in het oneens zijn met elkaar.”

Hun belangrijkste boodschap is dat mensen mogen vertrouwen op hun innerlijke gids.
Ze zijn er rotsvast van overtuigd dat als je de sleutels voor je binnenkant vindt, de buitenwereld transformeert. Ze hebben het tenslotte zelf ervaren.

“De ziel zegt niet voor niets ‘Eerst geloven en dan zien’”, aldus Juul. “Wees dankbaar, heb vertrouwen en laat je leiden door je innerlijke gids.”

Laat deze levensles gerust even bezinken …

Wij hebben er alle vertrouwen in dat deze twee prachtige zielen hun missie zullen verwezenlijken. Een missie vol liefde, zachtheid en kracht.