Klim eens hoog in de bomen

Bomen zijn goed. Ze produceren uiteraard zuurstof en sinds kort weet iedereen ook (weer) dat ze voor koelte zorgen. Als je goed luistert schijnen ze zelfs te praten.

Tegen mij roepen ze altijd: “klim in mij!”. Van toen ik jong was speur ik naar leuke bomen om in te klimmen. En nog steeds, zelfs al sta ik op hakjes of draag ik een korte rok. Maar dat wil nu ook niet zeggen dat ik een grote klimheld ben.

Mijn lieve S. heeft me al dikwijls mogen helpen. De angst om te vallen wordt snel groter dan de zin om nog verder naar boven te gaan. En intussen weet ik ook dat naar beneden klauteren nog een grotere uitdaging is.

Geen flatterende start

Het werd toch eens echt tijd om het echte boomklimwerk te ontdekken. Dat blijkt nog te kunnen ook. Bij Jens van de Mounteqshop uit Waregem. Een initiatie boomklimmen met alles erop en eraan. Touwen, musketons, klimgordel, werplijn, voetlussen, katrol, zekeringstoestel,… Bij het kledingadvies stonden noch schoenen met hakken, noch een korte rok, maar dat heeft mij niet weerhouden om ons in te schrijven.

Het begon met een paar boompjes voor beginners. Vooral bedoeld om te begrijpen wat je met die hele lading touwen en materialen moest aanvangen. Al was mijn start niet echt flatterend, ik geraakte uiteindelijk toch al direct veel hoger dan in mijn hele voorgaande boomklimmersbestaan. En vooral,  ook weer vlot naar beneden.

Hoger dan hoog

Tijd voor het echte werk. Een boom in een klein bos met een rechte stam en weinig zijtakken. Het type waar ik anders niet voor zou vallen. Ik ging altijd voor de wat scheve modellen waar ik van tak naar tak naar boven kon. Maar de echte boomklimmers gooien een touw in de bomen over een tak en gaan langs het touw naar boven. In dit geval was werpen zelfs niet voldoende.

Jens wees ergens hoog in de boom, ver voorbij het punt dat ik zonder bril nog scherp kon zien. Maar
ik zag wel een gigantische katapult tevoorschijn komen om het touw daar te krijgen. En zelfs daarmee bleek het geen sinecure om hoog genoeg te geraken.

Naar de vogels klimmen

Eerlijk gezegd, mocht S. er niet bij geweest zijn dan had ik het daarbij gelaten. Ergens naar toe klimmen wat ik zelfs niet kon zien, was letterlijk iets te hoog gegrepen.

Maar S. dook er toch in. In een paar seconden zat hij helemaal boven in die reusachtig hoge boom. Hij was een klein puntje in de kruin van een hele hoge boom.

En plots leken de bomen weer te roepen naar mij. Wat als ik het kon?
Wat als ik zo hoog kon klimmen dat je bijna in de lucht zat? Wat als ik tot bij de vogels kon klimmen die daar ver weg zaten van de mensenwereld?

Volledige paniek hoog in de boom

En zo vertrok ik dus niet veel later ook. Op zoek naar de tak die ik van beneden niet kon zien. Het ging verassend vlot. Althans, naar boven. Terug naar beneden sloegen halverwege al mijn gedachten, en vervolgens ook mijn lichaam in een kramp.

Het fenomeen was mij niet geheel onbekend uit mijn voorgaande klimactiviteiten, maar de plaats was nu net iets minder ideaal. Gelukkig kon ik ergens in de verte onder me de stem van mijn lieve S. herkennen. Ik begreep niet wat hij juist zei maar zijn stem ontspande me. Ook al zat ik daar zo hoog in de boom samen met de vogeltjes, hij bleef er zijn voor mij.

In de veiligheid van zijn omhelzing 

Om dit verhaal niet nog meer cliché te maken dan dat het al is zal ik jullie besparen hoe ik dan uiteindelijk uit mijn kramp ben geraakt. Maar ik geraakte naar beneden. Op mijn eigen krachten. 

Terug in de veiligheid van zijn omhelzing.