Foto : Joke van Ans Photography
Tekst : Annick van Letters & Pixels

Er was eens …

tante Maria

Frank woonde als kind in Nederland en kwam geregeld naar België bij zijn tante Maria om met zijn neefje te spelen.
Vera woonde daar enkele huizen vandaan en was een vriendinnetje van Monique, Franks nicht, waardoor Vera en Frank elkaar nu en dan zagen.

Franks ouders stuurden hem tijdens de zomers op vakantie naar De Haan, samen met tante Maria. En Vera was daar ook, als vriendinnetje van Franks nicht.

Ze zagen elkaar daar dus 1 keer per jaar in De Haan.

Maar dat was voor Vera genoeg om op haar twaalfde verliefd te worden op Frank.
“Ik heb geen broers en vond jongens toen eigenlijk heel ambetant. Maar ik zag Frank met zijn handen achter zijn rug tegen een muur staan in zijn sweater van ‘Saint George University’ en ik dacht ‘Waaaaauw’. Daarna ben ik nooit meer zo verliefd geweest als toen.”

Uit schrik om afgewezen te worden, verzweeg Vera haar gevoelens.
‘Want Frank was not interested at all.” zegt Vera. “De enige interesse die hij toen in meisjes had, was als ze goed konden voetballen.” lacht ze.

“Dat is waar,” geeft Frank toe. “Het was pas rond mijn zestiende dat ik besefte dat er nog andere dingen waren dan voetbal.”

Al die jaren gebeurde er niks tussen hen. Ze hoorden nu en dan eens via via iets over elkaar.
“Maar telkens iemand iets tegen me vertelde over Frank, laaide dat vuur van toen ik 12 was terug op als een lucifer in een hooizolder.”

Toen Franks zus trouwde, zocht hij iemand om hem naar het feest te vergezellen. Hij was toen 17.
“Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg aan Vera of ze mee wou.”
Tijdens het feest hadden de twee een romantische avondwandeling, maar een kus bleef uit, want Vera had nog een vriendje.
En ze herinnerde zich de wijze woorden van haar moeder: “Luister Vera, je doet wat je wil, maar geen twee jongens tegelijk!”

De dag na het feest maakte Vera het uit met haar toenmalig vriendje en werden zij en Frank een koppel.
Maar hun geluk was van korte duur, want een half jaar later verbrak Vera de relatie omdat het haar allemaal een beetje te veel werd en ze verder wou studeren.

Ze hebben elkaar dan 8 of 9 jaar niet meer gezien, tot Vera Frank belde om eens af te spreken … Vandaag, 30 jaar later, zijn ze nog steeds een koppel.

Frank: “Wat me toen en nu nog altijd erg aantrekt in Vera, is dat ze een heel sterke mening heeft. Ze is een krachtige vrouw qua uitstraling, ze gaat er altijd de volle 100% voor, ze windt er geen doekjes om én ze is intelligent. Dat ontbrak in mijn vroegere relaties.”
“Wat ik aantrekkelijk vind aan Frank is dat hij niet van mij verwacht dat ik het huishouden doe.” grapt Vera.
Hij zei ooit tegen me: “Het huishouden doe je misschien niet want ik moet maar je rommel volgen om je te vinden, maar met jou is het leven tenminste boeiend.”

Na wat heen-en-weergerij tussen Brussel en Bergen-op-Zoom, hokten ze uiteindelijk samen in Schoten, waar Vera eerder al een huis had gekocht.

Het komt wel goed

Vera had een kaderfunctie bij de bank toen ze Frank op een dag in de auto vertelde dat ze zelfstandige wou worden.
Onverwacht zei Frank: ‘Jij kan dat!’
“Frank geloofde dus in mij voordat ik in mezelf geloofde,” vertelt Vera met een krop in de keel. “Terwijl iedereen me voor gek verklaarde dat ik zo’n goede job wou achterlaten.
Ondertussen durf ik zeggen dat ik een succesvolle zakenvrouw ben, maar het eerste jaar was moeilijk. Een jaar lang cold calling, afwijzingen en tegenslagen. Telkens toen ik ‘s avonds wenend aan tafel zat, zei Frank me dat ik moest volhouden en dat het wel goed zou komen.”

Focussen op het positieve

Volgens Frank is het succes van hun samenzijn dat ze dezelfde principes en waarden hebben. En dat ze elkaar steunen in hun dromen.

“We werken ook voortdurend aan onze relatie door om de paar jaar op weekend te gaan met Samennaarmeer.be, het vroegere Marriage Encounter.”

En dat heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. “Want natuurlijk zijn er donkere momenten geweest”, zegt Vera. “Laat dat duidelijk zijn. Want ik wil niet dat mensen die dit lezen en wier relatie wat minder loopt, denken dat het overal elders altijd rozengeur en maneschijn is.”

“In de donkere momenten hebben we doorgezet en zijn we beginnen met dieper in onszelf te kijken.” vertellen ze.
“We schreven bijvoorbeeld onze gedachten op voor elkaar in een soort van liefdesbrieven. Hierdoor maak je zelf je analyse van wat er gebeurt en word je niet beïnvloed door the heat of the moment.”
En ook geregeld eens vragen aan elkaar: “Hoe voel jij je hierbij?”, kan wonderen doen.”

Vera: “Met ouder worden weten we ook heel goed wat we aan elkaar hebben. We hebben elkaars irritante kantjes aanvaard en focussen ons op de positieve dingen in onze relatie.”

“De walks-and-talks die Vera organiseert voor andere mensen, doen wij zelf ook.” vertelt Frank. “We starten elke dag met een wandeling waarin we elkaar onze vraag van de dag stellen. Dat kan van alles zijn, serieus of grappig, maar ze leiden altijd tot een diepgaand gesprek.
“Ja, we houden ervan om op een speelse manier de oppervlakkigheid te doorbreken”, beaamt Vera.

Dat die strategie loont, mag duidelijk zijn.
Vera en Frank zijn ongeveer 30 jaar samen, waarvan 25 jaar getrouwd en ze hebben twee kinderen.

Appreciatie en communicatie. Dat zijn de kernbegrippen in hun relatie.
Laat dit een wijze les zijn voor ons allemaal.