Foto : Joke van Ans Photography
Tekst : Annick van Letters & Pixels

Er was eens …
een gescheurde achillespees

Carmen moest in december 1988 geopereerd worden aan haar achillespees. Ze werkte toen nog maar enkele maanden bij Ford New Holland in Zedelgem. Haar collega Lieven stelde voor om haar elke dag thuis op te pikken en terug te brengen na het werk.
“Lieven moest daarvoor elke dag omrijden: van Lendelede via Staden naar Zedelgem”, zegt Carmen.
“Anders moest ze met de bus en met een been in het gips was dat niet zo interessant”, reageert Lieven.

Of zijn aanbod met bijbedoelingen was, weet Lieven niet meer. “Het is al te lang geleden. Maar we hebben die weken veel tijd samen in de auto doorgebracht en ik ging al eens mee bij Carmen naar binnen om iets te drinken.”
Zo leerde Carmens familie hem al een klein beetje kennen. “Mijn mama was helemaal in de wolken en zag in Lieven meteen de ideale schoonzoon”, herinnert Carmen zich. “Maar ik wou mijn eigen keuzes maken.”
Wat later viel niet alleen de druk van de mama weg, ook de aandacht van Lieven verminderde.

Op de laatste rij

De ommekeer kwam er in februari 1989.
Lieven had ondertussen oprechte gevoelens voor Carmen en vroeg haar met een lief kaartje mee naar een optreden van Willem Vermandere in Izegem.
Maar Carmen twijfelde nog steeds. “Ik heb hem toen zijn kaartje met het ticket van het optreden teruggegeven”, vertelt ze.
De dag van het optreden zat Carmen op een familiefeest toen ineens de twijfel toesloeg. “Ik had spijt van mijn beslissing.”
In een tijdperk waarin gsm’s nog niet bestonden, slaagde ze er met de hulp van haar familie toch in allerijl in om Lieven te contacteren.
Hij had het ticket van Carmen ondertussen al verkocht waardoor ze een andere tickets moesten kopen voor hen samen. “Het waren genummerde zitjes en in plaats van op de tweede of derde rij waar ik oorspronkelijk gereserveerd had, zaten we nu helemaal achteraan”, aldus Lieven.
Dat deerde hen niet want tijdens het concert sloeg de vonk helemaal over. Meer nog, na het optreden zijn ze samen nog naar Lievens familie doorgereden. “Dat was meteen mijn vuurdoop”, zegt Carmen, “ik werd daar ineens aan iedereen voorgesteld.”

Daarna ging alles heel snel maar vooral ook heel natuurlijk. Het koppel voelde in elke vezel van hun lijf dat het goed zat. Vijf maanden later waren ze dan ook verloofd en nog eens acht maanden later gehuwd. Onmiddellijk na het huwelijksfeest vertrokken ze voor twee weken op huwelijksreis naar Rethymnon in Kreta. Pas daarna ging het koppel samenwonen in Staden. “Zoals dat 30 jaar geleden de normale gang van zaken was”, aldus Lieven.

Beiden kunnen zich niet herinneren dat er een echt huwelijksaanzoek geweest is.
“Alles gebeurde zo spontaan, we voelden ons goed bij elkaar en ik denk dat we ons opeens luidop afvroegen wanneer we gingen trouwen”, aldus Carmen.
“Ik ben inderdaad niet op een knie gaan zitten en dat mag ik soms nog wel eens horen”, lacht Lieven.
“Op het feest van onze 15e huwelijksverjaardag heb ik dat proberen rechtzetten, maar helemaal hetzelfde is dat natuurlijk niet.”

En hun eerste kus? “Die kwam er in Lievens rode Opel Kadettje, na het concert”, vertellen ze.
Initiatiefnemer was Carmen. “Ik had iets goed te maken”, lacht ze.
Lieven was vooral blij dat de onzekere periode achter de rug was, geeft hij toe.

Wat trok hen aan in elkaar?

Carmen: “Het was voor beiden geen liefde op het eerste gezicht. Maar het klikte gewoon goed tussen ons tijdens het werk en daarbuiten. Het was alsof we onze soulmate hadden gevonden in elkaar.” Lieven beaamt.
Nochtans zijn ze heel verschillend en hebben ze elk een ander temperament. “We hebben een mooi gezin, een warm nest en wat er ook gebeurt, Lieven is altijd mijn rots in de branding”, aldus Carmen.
Lieven: “Het was inderdaad geen coup de foudre, maar we zijn heel snel naar elkaar toegegroeid. Dat is ook niet onlogisch als je minimaal 8 uren per dag samen doorbrengt.”

Was het nu 24 of 25

Toen ze 25 jaar gehuwd waren, wilden ze terug naar de plaats van hun huwelijksreis, terug naar Kreta. Alles was geregeld toen hun dochter hen erop wees dat ze dat jaar nog maar 24 jaar gehuwd waren. Foutje … Maar ze lieten het niet aan hun hart komen en genoten met volle teugen.

Dat is ondertussen ook al vijf jaar geleden. Wat is volgens hen het geheim van een gelukkig huwelijk?
“Altijd blijven praten met elkaar, luisteren naar elkaar en tijd maken voor elkaar”, zegt Carmen resoluut.
Lieven vult aan: “We zijn een koppel dat heel erg aan elkaar hangt, maar we geven elkaar ook de vrijheid om ons eigen ding te doen.”
Zo volgt Carmen al 10 jaar Italiaanse les en is ze gepassioneerd door Italië. “Die liefde voor Italië is iets wat we ondertussen ook delen”, vertelt ze.
En voor Lieven is dat zijn muziek, zijn klarinet, de harmonie, het samen spelen, die groep vrienden, zijn jeugdensemble.

Die sterke band trekken ze ook door op professioneel vlak. Beiden zijn zelfstandig en steunen én ondersteunen elkaar daarin.
“Terwijl andere leeftijdsgenoten misschien aftellen naar hun pensioen, hebben wij nog heel veel energie en goesting om samen te werken in en aan ons eigen bedrijf”, vertelt Carmen enthousiast.

Wij hopen alvast dat ze elkaar nog vele jaren keppe mogen noemen en kunnen genieten van elkaar, hun kinderen en hun kleinkinderen. Deze twee gedreven optimisten zijn nog niet aan het einde van hun Latijn. Gelukkig maar!