Foto : Joke van Ans Photography
Tekst : Annick van Letters & Pixels

Er was eens …
M15 en V15

Tijdens een Antwerpse speeddatingavond in 2005 was de eerste man die voor Anouk zat ‘M15’, beter gekend als Ben. Op haar badge prijkte ‘V15’. Het leek wel voorbestemd, ook al was er van liefde op het eerste gezicht geen sprake.

“Toen ik Ben zag, was ik heel gecharmeerd door zijn voorkomen”, vertelt Anouk. “Hij was groot en imposant en zijn strakke zwarte bril en zwarte schoenen maakten het plaatje compleet. Maar ik zat daar vooral uit nieuwsgierigheid.”
Ben was wel actief op zoek naar een nieuwe partner, maar na enkele tegenvallende speeddatings, waren zijn verwachtingen niet heel hoog.

“Na de speeddate raakten we direct weer aan de praat over van alles en nog wat. Ook over onze gemeenschappelijke passie, reizen”, herinnert Ben zich. Dat Anouk toen bij Alitalia werkte en Ben Engelse roots heeft, heeft ongetwijfeld bijgedragen tot hun interesse in elkaar, geven ze toe.
Het werd een heel gezellige avond, zeker nadat twee andere vrouwen die interesse toonden in Ben de jacht hadden opgegeven. “Anouk heeft zich toen letterlijk tussen hen en mij gezet, dus ze konden niet anders dan afdruipen”, lacht Ben.

Toen Anouk in de vroege uurtjes thuiskwam, twijfelde ze of ze nu wel of geen berichtje zou sturen naar Ben om te vertellen dat ze het leuk vond … Uiteindelijk stuurden ze simultaan een sms naar elkaar. Toeval? Voor Ben alvast niet, want hij gelooft heel erg in de mentale synchronisatie die er kan zijn tussen twee mensen.

Een koppel werden ze pas enkele weken later, op 26 augustus 2005. Na een hele avond op café waren ze zo in elkaar opgegaan dat ze vergaten te betalen. Toen de ober hen achterna kwam, stonden ze buiten te kussen.
“Vanaf dan was het aan”, lacht Anouk.

“In het begin pendelden we nog heen en weer tussen onze twee huizen. Altijd met een hoop zakken. Je kent dat wel”, vertelt Ben. Maar omdat het zo goed voelde tussen hen, trok Anouk een jaar later definitief bij Ben in.

De sterren tegemoet

In 2007 was het tijd voor de volgende stap in hun relatie. “Ben is op dat vlak nogal traditioneel ingesteld en hij wou eerst trouwen vooraleer we aan kinderen begonnen”, vertelt Anouk.
Ben popte the question op een bankje in Terschelling. Maar hij was zodanig zenuwachtig dat hij vergat op één knie te gaan zitten. “De nervositeit haalde het op dat moment toch van de traditie”, gniffelt Anouk. Ook al herinnert Ben zich niet dat hij zo zenuwachtig was. “Maar tot op de dag van vandaag mag ik het dus nog altijd horen dat ik niet op één knie ben gaan zitten”, lacht hij.
Ze beleefden toen een prachtig weekend in Terschelling. Zo was er bijvoorbeeld de avond dat ze Mexicaans waren gaan eten. “Op de terugweg was het pikdonker, met een heldere hemel”, vertelt Anouk enthousiast. “Het leek alsof we op onze tandem de sterren tegemoet fietsten.” “Al kunnen de overheerlijke mojitos die eraan voorafgingen dat magische moment misschien wat aangedikt hebben”, lachen ze samen.

Wie trouwens de exacte locatie van dat bankje in Terschelling wil kennen, moet gewoon de trouwringen van het koppel naast elkaar leggen. Daarin staan de coördinaten gegraveerd.

Hun trouwdag vindt Anouk nog steeds een van de mooiste dagen uit haar leven.
Ze lieten huwelijksfoto’s nemen in de Zoo van Antwerpen, aten tussendoor een curryworst in hun trouwkleren om de honger te stillen en dansten tot een stuk in de nacht.
“Dat was echt puur genieten! Van stress was absoluut geen sprake, ook al liepen er een aantal dingen mis”, aldus Anouk. Zo bleek er te weinig plaats op de Engelse dubbeldekkers voor alle genodigden, waardoor ze in allerijl nog enkele taxi’s moesten bellen. En hadden ze er voor de receptie niet bij stilgestaan dat niet iedereen alcohol drinkt: er was dus enkel champagne voorzien. “Typisch wij”, schatert ze.

Zakjesmevrouw

Het koppel, dat een charmante nonchalance in zich draagt, ziet zich vooral als een eenheid.
“Wij missen elkaar heel hard als we niet samen zijn”, vertelt Anouk. “Zo zegt Ben me soms dat ik eens iets voor mezelf moet doen, maar ik ga bijvoorbeeld veel liever samen op restaurant.”
“Ons wij-gevoel heeft ook te maken met het feit dat we elkaar perfect aanvullen”, aldus Ben, “En we vlakken elkaars ruwe kantjes wat af waardoor 1 + 1 bij ons echt meer is dan 2.”

Maar een sprookje willen ze hun avontuur niet noemen.
“We waren ongeveer 27 toen we elkaar leerden kennen en dan ben je al voor een groot deel gevormd als persoon”, meent Anouk. “In het begin moesten we wel wat zoeken om een evenwicht tussen onze sterke karakters te vinden. Toch hebben we nog veel van elkaar geleerd en dat heeft ons erg beïnvloed in wie we nu zijn. Zeker als het gaat over zelfzekerheid en dingen durven, daarin heeft Ben me enorm gestimuleerd”, deelt ze met veel liefde mee.
“Wij hebben natuurlijk ook onze ruzies. Niks is evident”, zegt Ben. “Zeker met drie kinderen kan het soms wel heavy zijn. En net dan is dat wij-gevoel zo belangrijk”, gaat hij verder. “En door regelmatig water bij de wijn te doen, creëer je meer tijd samen als koppel en voor jezelf.”

Maar sommige dingen veranderen nooit. “Anouk is nog altijd een zakskesmevrouw. Een zakje hier, een zakje daar … Ik word knettergek van al die zakjes hier in huis”, lacht Ben.

Ook hun identieke gevoel voor humor helpt na een lange dag. “Zo liggen we zelfs na de honderdste keer Fawlty Towers nog altijd plat van het lachen”, aldus Anouk.

Deze twee kennen elkaar nu 16 jaar en geven aan er nog tientallen jaren bij te willen doen.
En als het even kan, mag dat met de traditionele Engelse Sunday roast dinners en Christmas pudding.
We zien het al voor ons, die gezelligheid, het gelach, het samenzijn. ‘Enjoy every step’ zouden we zeggen. Net zoals de slogan op hun trouwfoto.